Sfinks - kot i postać historyczna

Mrrrau ♥.♥

Pewnie wielu z was zastanawia czy sfinks to koto - człowiek , który został za kare zamieniony w posąg ? Mnie na przykład to bardzo zastanawiało , jak powstał sfinks - w końcu jest też taka rasa kota , jest że tak powiem BEZFUTRZAKIEM - a ja akurat lubię koty bardzo puchate. Niestety drogi sfinksie nie jesteś u Mnie na podium , ale się nie martw ;) No to najpierw trochę o sfinksach (kotach) 

Sfinks - (kanadyjski bezwłosy) – rasa kota. Przeważnie sfinksy w Ameryce i Europie pochodzą od kanadyjskiego kota domowego, któremu w 1962 w wyniku samoistnej mutacji urodziły się dwa łyse młode.

Charakterystyczne cechy sfinksa

• wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny
• dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na jądrach)
• uszy duże, odstające
• oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu
• głowa smukła, dłuższa niż szersza
• nos i kości policzkowe mocno zarysowane
• dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową
• sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras

  Historia

ierwszy sfinks narodził się w miocie zwykłych kotów krótkowłosych w 1966 w Toronto w Kanadzie (nie była to pierwsza bezwłosa mutacja, pod koniec XIX wieku hodowano przez krótki czas rasę zwaną "meksykańskim kotem bezwłosym"). Przez wiele lat hodowcyeuropejscy i północnoamerykańscy prowadzili selektywną hodowlę bezwłosych kotów i tak powstała rasa, jaką znamy dziś.

Natychmiast wzbudził on zainteresowanie hodowców, którzy zapragnęli mieć tego rodzaju egzotycznego kota. We wczesnych latach 70. rozpoczęto w Holandii pierwsze programy hodowli nowej rasy. Ścisła współpraca hodowców ze Stanów Zjednoczonych, Kanady i Holandii szybko poszerzyła początkowo niewielki materiał hodowlany. Pierwszy sfinks został zarejestrowany przez amerykańskie The Cat Fanciers’ Association (CFA) w lutym 1998.

Budowa

Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie.

Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras.

Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.

Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub nabrzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.

Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy.

UWAGA ! TERAZ COŚ O SFINKSIE Z EGIPTU !

Sfinks (lub czasem Fiks, gr. Σφίγξ Sphínx lub Φίξ Phíks, łac. Sphinx lub Phix) – mityczne stworzenie, przedstawiane zazwyczaj jakolew z ludzką głową. Wizerunek ten wywodzi się z czasów egipskiego Starego Państwa - tworzonym wówczas rzeźbom starożytni Grecy nadali nazwę, określającą żeńskiego potwora, "dusicielkę", wywodzącą się z greckiej mitologii. Podobne stworzenia pojawiają się także w kulturze południowo-wschodniej Azji. W europejskiej sztuce, sfinks stał się popularnym motywem zdobniczym wrenesansie. Później wizerunek tego stworzenia, często bardzo zbliżony do oryginalnej, egipskiej wersji, pojawił się w wielu innych kulturach.

Pochodzenie nazwy

Słowo "sfinks" wywodzi się z greckiego Σφίγξ, powstałego prawdopodobnie od czasownika σφίγγω (sphíngō) - "dusić". Być może zostało ono stworzone przez osoby, które obserwowały sposób polowania lwic, które zaciskają zęby na szyi swojej ofiary i czekają na jej uduszenie. Jednak historyk Susan Wise Bauer twierdzi, że greckie słowo "sfinks" powstało na skutek zniekształcenia egipskiegoszesepankh, oznaczającego "żyjący obraz". Według niej odnosiło się ono raczej do posągów sfinksów, które zostały wyrzeźbione z "żywej skały" (tzn. kamienia, który znaleziono na miejscu budowy, a nie np. sprowadzono z kamieniołomów), a nie na określenie mitycznego stworzenia^[1].

Starożytny Egipt i inne wczesne cywilizacje

Najczęściej sfinksy opisywano jako strażników świątyń. Miały one strzec także grobów królewskich. Najstarsza znana rzeźba sfinksa została znaleziona w Gobekli Tepe w Turcji^[2]. Jej wiek oceniany jest na 9500 lat p.n.e. Być może najstarszą rzeźbą sfinksa w Egipcie starożytnym była ta przedstawiająca Hetepheres II z IV dynastii (2723 - 2563 p.n.e.). Największym i najsłynniejszym wyobrażeniem mitologicznego stworzenia jest Wielki Sfinks z Gizy (ar. أبو الهول), pochodzący z czasów tej samej dynastii. Choć dokładny czas skonstruowania tej rzeźby nie jest znany, uważa się, że posiada ona twarz faraona Chefrena. Wielu późniejszych faraonów stawiało obok swych budowanych grobowców figury lwów z ludzkimi głowami, będącymi wizerunkami tych władców, aby wskazać na swe bliskie kontakty z Sechmet (boginią-lwicą). Motyw sfinksa był również używany szeroko dla zdobienia poboczy alei wiodących do grobów i świątyń, jak również jako np. ukoronowanie wysokich schodów. 900 rzeźb sfinksów z baranimi głowami, symbolizującymiAmona, zostało zbudowanych w Tebach, gdzie kult tego boga był najsilniejszy.

Poza rzeźbą z Gizy, inne słynne egipskie wyobrażenia sfinksa to granitowy posąg o głowie władczyni Hatszepsut, znajdujący się obecnie w Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku oraz alabastrowy sfinks z Memfis.

Starożytna Grecja

Od epoki brązu, cywilizacja helleńska miała handlowe i kulturowe kontakty z Egiptem. Jeszcze przed zajęciem go przez Aleksandra Wielkiego, grecką nazwę "sfinks" nadano wspomnianym rzeźbom. Greccy historycy i geografowie pisali o Egipcie, czasem nazywając rzeźby lwów z baranimi głowami kriosfinksami, a te z łbami ptaków - hierokosfinksami.

W greckiej mitologii Sfinks była żeńskim demonem zniszczenia i złego losu, przedstawianym jako potwór o głowie i piersiach kobiety, ciele lwa, skrzydłach orła i wężowym ogonie zakończonym gadzim łbem. Zdaniem Pierre Grimala, właściwą nazwą postaci było Fiks, Φίξ. Takie określenie pojawia się także w 326 wersie Theogonii Hezjoda. Jego zdaniem, rodzicami stwora byli Echidna i Orthros. Według innych autorów, jej ojcem byłTyfon. Wszystkie te stworzenia były bóstwami chtonicznymi pochodzącymi z najwcześniejszych mitów starożytnej Grecji, opisujących czasy, zanim bogowie olimpijscy rozpoczęli swe rządy.

Sfinks był symbolem antycznego państwa-miasta Chios. Stworzenie to widniało na pieczęciach i monetach pochodzących z VI w. p.n.e. do III wieku n.e. Było także motywem zdobniczym pojawiającym się na posągach Ateny Partenos (jako zwieńczenie hełmu bogini).

Zagadka Sfinksa

W greckich mitach pojawiała się informacja, że Sfinks została sprowadzona przez Herę lub Aresa z Etiopii. Sfinks zadawała zagadkę napotkanym ludziom, a za brak odpowiedzi zrzucała w przepaść (według Jana Parandowskiego). We wczesnych wersjach mitu nie podawano dokładnie treści zagadki Sfinksa^[3]. Później wskazywano, że brzmiała ona następująco: Co to za zwierzę, obdarzone głosem, które z rana chodzi na czworakach, w południe na dwóch nogach, a wieczorem na trzech?Sfinks dusiła każdego, kto nie potrafił udzielić prawidłowej odpowiedzi. Zagadkę rozwiązał dopiero Edyp, który odpowiedział: Człowiek chodzi rano, to jest w dzieciństwie na czworakach; gdy urośnie, staje się zwierzęciem dwunożnym; a w starości, która jest życia wieczorem, podpiera się laską, jakby mu trzecia noga przybyła. Rzadziej pojawia się wersja mitu, w której występuje także druga zagadka Sfinksa, która chciała wiedzieć, kim są dwie siostry: jedna rodzi drugą, a ta, rodzi tę pierwszą. Odpowiedzią było: dzień i noc(oba słowa są rodzaju żeńskiego w języku greckim)^[4]. Gdy Edyp odgadł zagadkę Sfinksa, potwór rzucił się w przepaść gdzie strącał ludzi (inna wersja mówi o tym, że stwór pożarł sam siebie). Wydarzenie to interpretowane jest symbolicznie – Edyp miał przyspieszyć tutaj zerwanie ze starymi praktykami religijnymi, reprezentowanymi przez Sfinksa i nadejście czasów rządów nowych bóstw olimpijskich.

No to wiecie już o sfinksach ... ^.^ Więc do pory karmienia koty *.*